Achteraf

Ze lachte en haar glimmende tanden

weerspiegelden mijn gezicht

ik knipte net iets uit de krant

keek op en deed haar lichtjes aan

de koffie dampte en ik zag 

het groen papiertje van

froufrou of café noir, het tafelkleed

van gehaakt plastic, mijn moeder

die zei dat de tijd het me leren zou

achteraf 

niet genoeg 

zaken gedaan die nu

geen keer meer nemen

in het café verstomden de geluiden

en één ding wist ik zeker toen haar ogen
snel over mijn vluchtigste letters vlogen

er is iets verdwenen.

keek op en deed haar lichtjes aan

Dit gedicht heb ik geschreven tijdens de cursus 'Dichten voor gevorderden' die ik volg bij SKVR Rotterdam. Inspiratie voor het gedicht heb ik gevonden in het gedicht van Menno Wigman 'De glazenwasser'.

Eenzame planeet

Als het jouw moeder was

of de moeder van het buurgezin

of de collega van je moeder

of het hele buurgezin

als het jouw zusje was

of de zus van je vriendin

of de klasgenoot van je zus

of je hartsvriendin

als er een vliegtuig boven Nederland

en de Donald Duck boeken, knuffels,

opladers voor IPhones
nog dichte zakken M&M’s en 
loomelastiekjes

in onze weilanden

een Lonely Planet 
in jouw voortuin

de puber, vastgegespt

zijn telefoon nog in zijn hand

als jij hem vond

wat zou je zeggen?

Doen?

Sorry. Sorry schat.

Sorry voor je leven. De rest dan.

Sorry dat oorlog bestaat. En noodlot.

Je zou zijn gladde wangen strelen.

20 juli 2014, Marseillan-Plage

Alles wat ik lees en zie in de kranten, op tv over de MH-17 ramp is zo aangrijpend. 

Maar de foto in de krant van de Donald Duck pocket in het gras greep me het meest aan. 

Wie zat die pocket te lezen toen het noodlot toesloeg? 

Wie zat te spelen met de loom-elastiekjes, wie zaten er een potje te kaarten?

Instagram

Sommige van jullie weten misschien nog niet dat ik een actieve

'Instagrammer' ben.

Mijn Instagram account "blauweluchtgroengras" zegt veel over mijzelf en mijn leven.

Wil je eens een kijkje nemen?

Klik dan op het tabblad 'View Instagram', bovenaan mijn blog.

Het was mei en hij was tien -repost-

Mei 2010 - november 2014

Dit is een repost van een gedicht uit 2010. Ik schreef het toen Sten net diabetes type 1 had. Als ik het lees voel ik weer de onmacht, het verdriet, de zorgen, de angst. " Wie maakt een perfect kind kapot?" vroeg ik me af. Het is nu ruim 4 jaar later. De scherpe randjes zijn eraf. We hebben leren leven met deze chronische 'rotziekte' die nooit, nooit weg is. De nachten, de vakanties, de schoolreisjes, het voetballen, de proefwerken.  "Nooit meer zonder zorgen" schreef ik 4 jaar geleden. En dat is helaas waar.


Mam...
ik voel me laag, zegt hij traag
zijn witte hoofd doet me verdriet
ik wil dit niet, ik wíl dit niet!
Niet voor hem, mijn kind
dat zo gezond ter wereld kwam
lijf dat nu balans niet vindt
mag ik nog wat suiker 
mam...

Als hij snoept, zak chips, een mars
te hoog, te druk, te boos, te dwars
en dan weer moe, zo slap, zo laag
te weinig suiker, zo sloom, zo vaag

Iets snap ik nu verdomde goed
een wonder wat een lichaam doet
prachtmachine, gehaperd bij hem
een klier gestopt, hij heeft geen stem
meer in het lijf van mijn zoon
stopte ermee, geen overleg, gewoon
gestopt....gewoon

Ik wil dit niet, ik voel me triest
een deel van mij, van hem verliest
verloren
van wie, het lot?
Wie maakt een perfect kind kapot?

Ik zeg mezelf elke morgen

hij wordt honderd!
hij wordt vader!
beklimt bergen!

nooit meer zonder zorgen.

Pomp en zwembroek, vakantie met diabetes