Dit is een repost van een gedicht uit 2010. Ik schreef het toen Sten net diabetes type 1 had. Als ik het lees voel ik weer de onmacht, het verdriet, de zorgen, de angst. " Wie maakt een perfect kind kapot?" vroeg ik me af. Het is nu ruim 4 jaar later. De scherpe randjes zijn eraf. We hebben leren leven met deze chronische 'rotziekte' die nooit, nooit weg is. De nachten, de vakanties, de schoolreisjes, het voetballen, de proefwerken. "Nooit meer zonder zorgen" schreef ik 4 jaar geleden. En dat is helaas waar.
Mam...
ik voel me laag, zegt hij traag
zijn witte hoofd doet me verdriet
ik wil dit niet, ik wíl dit niet!
Niet voor hem, mijn kind
dat zo gezond ter wereld kwam
lijf dat nu balans niet vindt
mag ik nog wat suiker
mam...
Als hij snoept, zak chips, een mars
te hoog, te druk, te boos, te dwars
en dan weer moe, zo slap, zo laag
te weinig suiker, zo sloom, zo vaag
Iets snap ik nu verdomde goed
een wonder wat een lichaam doet
prachtmachine, gehaperd bij hem
een klier gestopt, hij heeft geen stem
meer in het lijf van mijn zoon
stopte ermee, geen overleg, gewoon
gestopt....gewoon
Ik wil dit niet, ik voel me triest
een deel van mij, van hem verliest
verloren
van wie, het lot?
Wie maakt een perfect kind kapot?
Ik zeg mezelf elke morgen
hij wordt honderd!
hij wordt vader!
beklimt bergen!
nooit meer zonder zorgen.
 |
| Pomp en zwembroek, vakantie met diabetes |
