Mijntje

Het is precies 5 jaar geleden vandaag.
Het was ook donderdag en ook zomers warm.

24 mei 2007, de geboorte- en sterfdag van ons vierde kind, een meisje:
Mijn Lieve, roepnaam Mijntje, 623 gram.

Twee gedichtjes; één over Mijntje en één over Pippa Quinta. 
Het meisje dat twee jaar later 'toch nog' kwam.

Te klein

het kindje zo klein
kon mijn dochter niet zijn
Mijntje – mijn

als een popje zo stil

in een mandje

ooit liep ik

met mollige benen
door grasvelden
plukte bloemen
voor mijn popje dat
nooit huilde
nooit sprak
zong zachte liedjes

nu slechts tranen

voor haar
mijn popje

zo te stil
zo te klein

Toch nog

 

je plukt viooltjes (paars)

de pot op de tuintafel

heeft er genoeg van

het meisje dat

toch nog kwam

vult mijn dagen

stukjes appel

boterham

waarom heb ik nog zoveel vragen

over madeliefjes die je plukt

en het leven uit mij gerukt

blijven aan mijn hersens knagen

de zon schijnt

en het is weer mei

het sneeuwt bloesem

dus wees nou blij

viooltjes in je blonde haar
dus laat nu alles maar
wat oma zegt is waar

'meisjes die viooltjes dragen
mag je kussen zonder vragen'

kus-kus-kusje

voor jou

en je zusje

Drie keer 'onbekend'

Het thema van de gedichtendag in het Streekmuseum in Krimpen aan den IJssel was dit jaar 'Onbekend'. Het leverde de volgende drie gedichten op:

Het moment

op een onbekend moment
ben ik weggerend

het was toen
het tafellaken
op zijn blauwst was

het raam
liet de straal
zomaar door

zon
over het balkon
ik zag de kreukels,
geborduurde bloemen,
figuren
en het blauwste blauw
dat ik ooit durfde zien
dit kon niet lang meer duren
niet langer misschien

ik heb het moment herkend
en ben
op zoek naar onbekend
zomaar weggerend


Samen

onbekend hoe lief je me vindt
onbekend hoe lief jij eigenlijk bent
diep van binnen

zit de onbekende ik
te wachten op
de onbekende jij

ze kennen elkaar niet
elke dag samen maar
onbekenden voor elkaar


Waar jij bent

onbekend hoe lang ik leven zal
en jij?

En komt lijn 9 morgen weer voorbij
of woon ik dan in een woestijn
komt er een einde aan de pijn van
niet te weten waar je bent
en leeft

krakend zand tussen de wielen
die voortgaan door de zinderende
hitte blikken door blinkende ruiten
en tussen al die hoofden
zie ik jou omdat je leeft nog

voor hoe lang
en ik?