Kerkweg - it's a small world after all

Huizen-deuren-kransen
boompjes-strikken-onkruid
in gazonnen
voor ramen potten snoepjes-potten pasta
slingers en ballonnen
was gehangen, rekken vol met wit en bont
oude poes kijkt zwijgend
naar waar ik me bevond
daar buiten op de grauwe stoep
in 't gekrijte hinkelveld
ik keek door glas en stond versteld
van wat daar binnen werd verteld
al die werelden, gesprekken
lieve woordjes-ruzies-lach
over leven-dood-de buren-gisteren en hagelslag

ik kan alleen maar naar ze raden
naar de mensen achter steen
gebakken-gemetseld-kleigrond-taarten
vandaag is kindje alweer één

morgen wil ik naar binnen
wil ik in hun wereld zijn
ik kan best al die levens leven
levens zijn tenslotte klein

Het was mei en hij was tien

Mam...
ik voel me laag, zegt hij traag
zijn witte hoofd doet me verdriet
ik wil dit niet, ik wíl dit niet!
Niet voor hem, mijn kind
dat zo gezond ter wereld kwam
lijf dat nu balans niet vindt
mag ik nog wat suiker
mam...

Als hij snoept, zak chips, een mars
te hoog, te druk, te boos, te dwars
en dan weer moe, zo slap, zo laag
te weinig suiker, zo sloom, zo vaag

Iets snap ik nu verdomde goed
een wonder wat een lichaam doet
prachtmachine, gehaperd bij hem
een klier gestopt, hij heeft geen stem
meer in het lijf van mijn zoon
stopte ermee, geen overleg, gewoon
gestopt....gewoon

Ik wil dit niet, ik voel me triest
een deel van mij, van hem verliest
verloren
van wie, het lot?
Wie maakt een perfect kind kapot?

Ik zeg mezelf elke morgen

hij wordt honderd!
hij wordt vader!
beklimt bergen!

nooit meer zonder zorgen.




Op 18 mei 2010 ontdekten we dat Sten diabetes type I had. Dat verklaarde het afvallen, de dorst en de boze buien in de weken ervoor. Hij draagt nu een insuline-pomp en het gaat (meestal) goed met hem. Maar diabetes is er altijd en gaat nooit meer over.

Van Ouderkerk naar Vlist (in opdracht)

Op weg naar Vlist
mijn wielen suizen
over 't zwarte asfalt
door 't groene groen

wist ik
ineens waarom

die vijf zo moeilijk samenwerken
zo hoekig
zo stroef
zo drukproef

het gaat niet om strategische plannen
maar om echte vrouwen - echte mannen
die hun levens willen houden
zoals het is en is geweest

bevreesd
voor anders
mensen eigen
'het moet gewoon hetzelfde blijven'
'ben ik straks mijn baan niet kwijt?'
'houdt mijn dorp z'n identiteit?'

Eerst die angsten overwinnen
aan de mensenkant beginnen
wat anders lijkt
is vaak hetzelfde
onder een dunne verhullende schil
van ieders eigen wil

in Vlist aangekomen
na mijn zoevende suizende reis
door 't groen over 't zwart
kwam een vrouw naar buiten - zo apart
ze leek sprekend op mijn moeder
en dat blonde koppie daar - mijn zoontje
m'n huisarts fietste snel voorbij
vrolijke buurvrouw zwaaide naar mij

en ik wist
daar in Vlist
dat het overal hetzelfde is

Als van minister, provincie, kamer
die plaatsen toch echt samen moeten
plannen ze maar raak
zolang de mensenkant hetzelfde blijft
is de vorm bijzaak.



Toen ik polderdichter werd kreeg ik de opdracht een gedicht te maken over de samenwerking/het samengaan van de K5-gemeenten (Ouderkerk, Vlist, Bergambacht, Schoonhoven en Nederlek).
Ik heb dit gedicht aan de vijf burgemeesters gestuurd en het is gepubliceerd in 'Het Kontakt'. Op 5 januari 2012 heb ik het voorgelezen op de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Bergambacht.

Het overpad

Ik loop al jaren langs die velden
met mijn fiets en met mijn hond
ik houd een oogje in het zeil
een soort stilzwijgend verbond

Ik stuur de onverlaten weg
en ruim de rommel op
als ik het 'overpad' gebruik
is dat zeker niet voor nop

Die club, dat is een goede vriend
geeft mijn kind een veilig pad
naar vriendjes en vriendinnetjes
bruggetje over, simpel als wat

Want aan de voorkant loopt die dijk
gevaarlijk en ook druk
ik ga daar echt niet graag naar buiten
't is wachten op een ongeluk

En toen kwam daar ineens die brief
als een donderslag op een heldere dag
nadat ik hem open had gemaakt
wist ik echt niet wat ik zag....

Ik gebruik al 30 jaar dat pad
er liggen miljoenen stappen
nu moet ik voor een loopje achterom
ineens 1000 euro lappen!

Is dat smalle strookje pad
misschien 1/100 van het totaal
meer waard dan de veiligheid
van ons allemaal?

Wij hebben slapeloze nachten
hoe dit af gaat lopen is nog niet bekend
toch hebben wij ook wel vertrouwen
de club is toch 'fair play' gewend?

Cindy Snoeck, december 2011 ©


Dit gedicht is geschreven voor de bewoners van de Lekdijk in Krimpen a/d IJssel die onlangs onverwacht een brief kregen waarin staat dat ze het pad van voetbalvereninging DCV, dat achter hun huizen loopt,  niet meer mogen gebruiken. Als ze het pad (dat om veiligheidsredenen al bijna 30 jaar door de bewoners gebruikt wordt) tóch gebruiken staat er een dwangsom van 1000 euro op. Waarschijnlijk wil DCV met deze actie voorkomen dat het gebruik van het pad een permanent recht wordt.

Gelukkig nieuwjaar!

'Het jaar is jong
nog maar net geboren
ik kan zijn eerste adem horen'

Lieve lezer,
Ik wens je een mooi 2012 met veel inspiratie en dagdromen.
Blijf mijn blog volgen, er komen veel mooie dingen aan!
groetjes Cindy.