met mijn fiets en met mijn hond
ik houd een oogje in het zeil
een soort stilzwijgend verbond
Ik stuur de onverlaten weg
en ruim de rommel op
als ik het 'overpad' gebruik
is dat zeker niet voor nop
Die club, dat is een goede vriend
geeft mijn kind een veilig pad
naar vriendjes en vriendinnetjes
bruggetje over, simpel als wat
Want aan de voorkant loopt die dijk
gevaarlijk en ook druk
ik ga daar echt niet graag naar buiten
't is wachten op een ongeluk
En toen kwam daar ineens die brief
als een donderslag op een heldere dag
nadat ik hem open had gemaakt
wist ik echt niet wat ik zag....
Ik gebruik al 30 jaar dat pad
er liggen miljoenen stappen
nu moet ik voor een loopje achterom
ineens 1000 euro lappen!
Is dat smalle strookje pad
misschien 1/100 van het totaal
meer waard dan de veiligheid
van ons allemaal?
Wij hebben slapeloze nachten
hoe dit af gaat lopen is nog niet bekend
toch hebben wij ook wel vertrouwen
de club is toch 'fair play' gewend?
Cindy Snoeck, december 2011 ©
Dit gedicht is geschreven voor de bewoners van de Lekdijk in Krimpen a/d IJssel die onlangs onverwacht een brief kregen waarin staat dat ze het pad van voetbalvereninging DCV, dat achter hun huizen loopt, niet meer mogen gebruiken. Als ze het pad (dat om veiligheidsredenen al bijna 30 jaar door de bewoners gebruikt wordt) tóch gebruiken staat er een dwangsom van 1000 euro op. Waarschijnlijk wil DCV met deze actie voorkomen dat het gebruik van het pad een permanent recht wordt.
