2 juli 2010, 6.37 uur, hotel op de Veluwe.
Ochtendlicht op witte gekreukte lakens. Mijn been slaapt bijna door de ongemakkelijke houding waarin ik zit te schrijven. Mijn derde zoon, 7 jaar, ligt roerloos naast me. Rug naar me toe gekeerd, zijn stevige jongensbillen gevat in een echte ‘Björn Borg’. Drie tulpen op zijn kont. Benen die normaalgesproken rennen liggen stil te wachten op de dag die komen gaat. Koningin Julianatoren… De onderkant bruiner dan de bovenkant. Stevig is hij, genoeg vlees op zijn botten. Dromen in zijn hoofd. Over het bos van gisteren.
‘Mam nu even eerlijk zeggen: bestaan er nou wel kabouters of niet?’. Ik geef een ontwijkend antwoord. Wil zo graag dat hij blijft geloven. Een gelovend kind dat ik zelf zo lang was. Sinterklaas en kabouters.
‘Mam nu even eerlijk zeggen: bestaan er nou wel kabouters of niet?’. Ik geef een ontwijkend antwoord. Wil zo graag dat hij blijft geloven. Een gelovend kind dat ik zelf zo lang was. Sinterklaas en kabouters.
