Gedicht voor poëziewandelroute in Haastrecht

Bij de opening van de bibliotheek na corona

 

Koffie bij je vers geleende boek

Komt dat zien
zegt het voort
heb je ‘t goede nieuws gehoord?
mijn deuren staat weer open
mijn mensen en computers
staan weer aan

je mag bij mij weer
leren, lezen, zijn
praten, lenen, laten
in alle talen, in groot
en klein

je mag gewoon weer binnen lopen
ik ben open
IK BEN OPEN!

je mag gewoon weer
zonder kuren
zoeken naar je boeken vol
letters, woorden, komma’s
streepjes, punten, plaatjes
avonturen

ik stond al maanden in corona-sluimer-stand
er was van alles aan de hand
in de wereld en in Nederland
maar nu ben ik weer helemaal oké,
dus kom maar binnen
doe weer mee

en omdat ik jullie heb gemist
en jullie mij vast ook
trakteer ik op koffie bij je vers geleende boek
bij de buren om de hoek.

Cindy Snoeck
mei 2021

Alweer

 

Maart 2020

In de rare corona maart-maand van 2020 bundelden Anita van Ast en ik onze krachten en koppelden een gedicht van mij (uit 2011!) aan een illustratie van Anita.

"Die troosteloze stille maart, die schaduwrijke kille maart"

Het werd gepubliceerd in het IJsselblaadje van maart 2020.

Achteraf

Ze lachte en haar glimmende tanden

weerspiegelden mijn gezicht

ik knipte net iets uit de krant

keek op en deed haar lichtjes aan

de koffie dampte en ik zag 

het groen papiertje van

froufrou of café noir, het tafelkleed

van gehaakt plastic, mijn moeder

die zei dat de tijd het me leren zou

achteraf 

niet genoeg 

zaken gedaan die nu

geen keer meer nemen

in het café verstomden de geluiden

en één ding wist ik zeker toen haar ogen
snel over mijn vluchtigste letters vlogen

er is iets verdwenen.

keek op en deed haar lichtjes aan

Dit gedicht heb ik geschreven tijdens de cursus 'Dichten voor gevorderden' die ik volg bij SKVR Rotterdam. Inspiratie voor het gedicht heb ik gevonden in het gedicht van Menno Wigman 'De glazenwasser'.

Eenzame planeet

Als het jouw moeder was

of de moeder van het buurgezin

of de collega van je moeder

of het hele buurgezin

als het jouw zusje was

of de zus van je vriendin

of de klasgenoot van je zus

of je hartsvriendin

als er een vliegtuig boven Nederland

en de Donald Duck boeken, knuffels,

opladers voor IPhones
nog dichte zakken M&M’s en 
loomelastiekjes

in onze weilanden

een Lonely Planet 
in jouw voortuin

de puber, vastgegespt

zijn telefoon nog in zijn hand

als jij hem vond

wat zou je zeggen?

Doen?

Sorry. Sorry schat.

Sorry voor je leven. De rest dan.

Sorry dat oorlog bestaat. En noodlot.

Je zou zijn gladde wangen strelen.

20 juli 2014, Marseillan-Plage

Alles wat ik lees en zie in de kranten, op tv over de MH-17 ramp is zo aangrijpend. 

Maar de foto in de krant van de Donald Duck pocket in het gras greep me het meest aan. 

Wie zat die pocket te lezen toen het noodlot toesloeg? 

Wie zat te spelen met de loom-elastiekjes, wie zaten er een potje te kaarten?

Instagram

Sommige van jullie weten misschien nog niet dat ik een actieve

'Instagrammer' ben.

Mijn Instagram account "blauweluchtgroengras" zegt veel over mijzelf en mijn leven.

Wil je eens een kijkje nemen?

Klik dan op het tabblad 'View Instagram', bovenaan mijn blog.

Het was mei en hij was tien -repost-

Mei 2010 - november 2014

Dit is een repost van een gedicht uit 2010. Ik schreef het toen Sten net diabetes type 1 had. Als ik het lees voel ik weer de onmacht, het verdriet, de zorgen, de angst. " Wie maakt een perfect kind kapot?" vroeg ik me af. Het is nu ruim 4 jaar later. De scherpe randjes zijn eraf. We hebben leren leven met deze chronische 'rotziekte' die nooit, nooit weg is. De nachten, de vakanties, de schoolreisjes, het voetballen, de proefwerken.  "Nooit meer zonder zorgen" schreef ik 4 jaar geleden. En dat is helaas waar.


Mam...
ik voel me laag, zegt hij traag
zijn witte hoofd doet me verdriet
ik wil dit niet, ik wíl dit niet!
Niet voor hem, mijn kind
dat zo gezond ter wereld kwam
lijf dat nu balans niet vindt
mag ik nog wat suiker 
mam...

Als hij snoept, zak chips, een mars
te hoog, te druk, te boos, te dwars
en dan weer moe, zo slap, zo laag
te weinig suiker, zo sloom, zo vaag

Iets snap ik nu verdomde goed
een wonder wat een lichaam doet
prachtmachine, gehaperd bij hem
een klier gestopt, hij heeft geen stem
meer in het lijf van mijn zoon
stopte ermee, geen overleg, gewoon
gestopt....gewoon

Ik wil dit niet, ik voel me triest
een deel van mij, van hem verliest
verloren
van wie, het lot?
Wie maakt een perfect kind kapot?

Ik zeg mezelf elke morgen

hij wordt honderd!
hij wordt vader!
beklimt bergen!

nooit meer zonder zorgen.

Pomp en zwembroek, vakantie met diabetes

Eindig

Fluitenkruid kleurt bruin

veren op het pad

in de berm, het gras

verloren zwaan

plots klinkt mijn stap

wat vermoeider

tel ik mijn zoveelste herfst

en weet

zoals een eindig dier

zijn rust zoekt

zijn plek vindt

wat komen gaat.

Schat van vroeger

Mijn vader belt zoals mijn moeder vroeger belde

of ik komen kon

hij vond een schatkaart

kindervingers trokken lijnen

we graven en vinden

bewonderen en inspecteren

gooien toch maar in het water

rimpels in dezelfde vijver

brengen blonde kinderjaren

en spelen in achtertuinen terug

ik zie de groeven, rimpels, lijnen,

het grijze

gras zo glad gemaaid, geknakte rietstengels

geen violen dit voorjaar

ook zijn tuin wordt oud.

Ook zijn tuin wordt oud

Vakantiepark

Het jochie, Fransgebekt, schreeuwt hard

in het houten huis niet ver bij ons vandaan

de buurman, dikgebuikt, roert zijn oploskoffie,

de lepel in overal dezelfde grijze mok

de tuinman, groengebroekt, sloft langs,

inspecteert het irrigatiesysteem

de moeder, dungebeend, herschikt haar bikini

kijkt vluchtig achterom naar haar dromende dreumes

het kind, slofgeslipperd, bekijkt de binnenkant

van zijn zonnepet, gezakt over zijn zwarte krullen

vanaf mijn ligbed, vastgeplakt, zie ik de halve wereld

 

de mini-oleanders zullen zeker gegroeid zijn

volgend jaar.

in het houten huis niet ver bij ons vandaan

Zomertijd

Als mijn moeder de deur sluit

en de duizend dingen

van de dag verdwijnen

trek ik het laken over mijn gezicht

ruik eerst de kast en dan bloemen

door het grijs zie ik nog licht

door het raam hoor ik nog stemmen

van buurjongens op het veldje

ik bijt mijn nagels

enig kind dat slapen moet.

Enig kind dat slapen moet